Al decennia lang worden honden ingezet voor de opsporing van allerlei uiteenlopende zaken, zoals wapens, drugs en voedsel. Je kunt de hond daar goed op trainen. Uit recent Nederlands onderzoek blijkt echter dat ook minder voor de hand liggende zaken door de hond kunnen worden opgespoord. De speurneuzen blijken zelfs gevaarlijke bacteriën te kunnen opsporen!
Toen een Nederlandse zuster zei dat ze niet verwachtte dat een patiënt besmet was met de gevaarlijke bacterie Clostridium difficile „omdat hij daar niet naar rook”, ging er bij een onderzoeker een belletje rinkelen. Als je de aanwezigheid van die bacterie kunt ruiken, zouden honden daar dan voor getraind kunnen worden zodat de bacterie vroegtijdig wordt opgespoord? Dit idee bleek uitvoerbaar. De twee jaar oude beagle Cliff liet zien dat hij de bacterie al vroeg waarnam. Hij deed dit door te ruiken aan de ontlasting van patiënten of door simpelweg rond het bed te snuffelen.
Vals alarm?
In een aantal gevallen leek het dat de hond vals alarm sloeg. De hond gaf aan iets te ruiken, maar uit laboratoriumtests bleek dat de bacterie er niet was. Later zouden deze patiënten alsnog positief worden getest op de bacterie… De hond bleek soms dus eerder de bacterie te kunnen ruiken dan de geavanceerde laboratoriumtests lieten zien!
Sneltreinvaart
De inzet van een trouwe viervoeter heeft veel voordelen. Om een eventuele massale besmetting voor te zijn, zouden patiënten die in een ziekenhuis liggen waar de bacterie af en toe opduikt regelmatig moeten worden getest. Maar dat zou zo veel extra werk betekenen dat dat bijna ondoenlijk is. Een hond biedt in zo’n geval uitkomst. Hij kan in sneltreinvaart langs de kamers lopen en meteen signaleren of de bacterie aanwezig is. Leuke bijkomstigheid: de meeste patiënten vinden een bezoekje van de speurneus best leuk! En o ja, de hond zelf is ongevoelig voor de Clostridium difficile-bacterie, dus hij loopt geen gevaar.
Weet meer:
http://www.bmj.com/content/345/bmj.e7396
http://en.wikipedia.org/wiki/Canine_cancer_detection
