De genetische code in ons DNA blijkt in alle levende organismen gelijk. En hij komt overal ter wereld voor. Met deze code geven organismen de informatie voor het maken van eiwitten door. Maar of je nu naar bacteriën of naar mensen kijkt, de code is dezelfde.
Ongeveer vijftig jaar geleden ontdekte men dat er maar één genetische code bestaat die alle organismen gebruiken. Dit werd gevierd als een grote zege voor Darwins theorie over gemeenschappelijke afstamming. Het zou het definitieve bewijs zijn dat Darwin gelijk had. Maar dat er binnen de wetenschap geen definitieve bewijsvoeringen bestaan, wordt eens temeer duidelijk als je kijkt naar de nieuwste bevindingen in de biologie. Want wat blijkt? Er is te vroeg gejuicht. Het definitieve bewijs voor gemeenschappelijke afstamming blijkt gewoon te maken te hebben met het ontwerp (design). Vanuit het perspectief van intelligent design kun je je namelijk ook afvragen waarom er een universele genetische code bestaat. Maar dat vraagt wel enig rekenwerk…
In Weet 7 vertellen we je hier meer over.
Zonder dit rekenwerk te bespreken willen we je nu ook alvast een andere aanwijzing geven voor het intelligente ontwerp. Stel, je zou een team moderne wetenschappers uitdagen om een genetische code te ontwerpen. Dit doen ze op basis van alle kennis die momenteel beschikbaar is op het gebied van de moleculaire biologie, biochemie en biofysica. Dan zouden ze na jaren van denken, ontwerpen, toetsen en testen met dezelfde code voor de dag komen als die wetenschappers nu bij alle organismen in gebruik zien.
Informatie
Je DNA bevat de informatie waaruit alle eiwitten gemaakt worden die werkzaam zijn in je lichaam. Jarenlang dacht men dat dit de enige informatie was die in je DNA aanwezig is. Maar wetenschappers hebben ontdekt dat er nóg een verborgen tweede laag is. Deze code vertelt cellen hoe genen worden bestuurd. De codering voor eiwitten ontdekte men al in de jaren 60 van de vorige eeuw. Pas deze eeuw ontdekte men dat er ook een code is die zegt hoe genen worden bestuurd. Deze tweede code bleef zo lang verborgen omdat hij als het ware bovenop die voor eiwitten staat.
DNA is een aaneenschakeling van vier verschillende moleculen, afgekort A, C, G en T. Elk groepje van drie van deze DNA-letters heet een codon. Een codon bepaalt welke aminozuren in eiwitten worden gebruikt. Dat is de eerste laag van de DNA-code. Sommige van die codons kunnen echter twee betekenissen hebben. Ze coderen voor eiwitten. Ook kunnen ze nog informatie geven over hoe genen worden aangestuurd. Dat helpt om eiwitten te stabiliseren zodat ze op de goede manier worden gemaakt. John Stamatoyannopoulos van de universiteit van Washington (VS) was degene die deze ontdekking deed. De ontdekking is onderdeel van het enCode-project (encyclopedie van DNA elementen). Hieraan nemen wetenschappers deel die zich voorgenomen hebben alle functies van het DNA te ontrafelen.
Junk-DNA?
Weet Magazine berichtte eerder al dat enCode-onderzoekers ontdekten dat veel ‘junk-DNA’ tóch informatie bevat. Dit ligt in lijn met het bestaan van een intelligent ontwerper. En deze ontdekking past ook mooi in dat plaatje. Probeer zelf maar eens een tekst te schrijven waarbij bepaalde letters, bijvoorbeeld elke tiende letter, nieuwe zinvolle woorden en teksten vormen. Er is geen enkel plausibel naturalistisch mechanisme dat informatie tevoorschijn kan toveren; laat staan informatie in informatie. En toch geven de onderzoekers, zoals zo vaak, alle eer aan evolutie…
Wil je meer lezen van Weet Magazine? Neem dan een abonnement en ontvang elke twee maanden de nieuwste Weet!
